چشم‌ات

چشم‌ات را ببین
ستاره‌های رویایی
آخ خاتون
تو چقدر زیبایی

فائز احیا
۶ دی‌ماه ۱۳۹۲

انتظار

وقتی عادت، 

عشق شود

یک ثانیه هم، 

هزارسال است

فائز احیا
1 آذرماه 1392

کجایی؟

تو کجایی؟
من همانجا که تویی
چونی؟
عاشقم در همه حال
می‌گذرد؟
               آری
فکر تو از خاطر من،
همه وقت،
شاد و شیرین
می‌گذرد

فائز احیا
28 آذرماه 1392

زیبایی

وقت تقسیم زیبایی،
چه شد که این‌همه عجله کردی؟
حالا فقط تو زیبایی

فائز احیا
19 آذرماه 1392

دستم نمی‌رسد

دستم نمی‌رسد
دستم به دامان تو نمی‌رسد
و دلم چه غوغا کرده که دست نمی‌رسد
آشوب هفتاد و نمی‌دانم چند ملت
که چرا دستم نمی‌رسد
و این چرا
دلم را سخت بی‌تاب کرده
ولی بازهم دستم نمی‌رسد

فائز احیا
18 آذرماه 1392

می‌کشد بی‌تو مرا

نفس نمی‌کشم امروز
نفس نمی‌کشم
نفس مرا به عمق درد می‌کِشد
نفس مرا به جای نه بودن تو می‌کِشد
و این نفس 
نفس نفس
آخر بدون تو،
می‌کُـشـد مرا 

فائز احیا
16 آذرماه 1392

بود تو

تو باشی
همه چیز
پر رنگ می‌شود
نباشی
دل زمانه هم
تنگ می‌شود

فائز احیا
13 آذرماه 1392

گیس تو

گیس تو به رنگ شب
من هم که شب‌شکن
دست من آغوش عشق
تن توآغوش امن
تو بیا به جنگ من
من شوم اسیر تن

فائز احیا
7 آذرماه 1392

خاطرات

باز خاطرات پیچیده
در لفاف بی‌سرانجامی
می‌برد بادبادک خیال مرا
تا سر ِکوچه‌های آشنایی
می‌بینم نشسته کسی آنجا
می‌شناسم و نمی‌شناسد مرا
سال‌ها رفته و او رفته
فقط خاطرات‌اش مانده به جا
درد می‌گیرد میان سینه‌ام،
دلم
آتشی در آن هنوز مانده،
به جا

فائز احیا
29 آذرماه 1392

پ.ن: دو خط ابتدا متعلق به سال گذشته‌است در گیرودار آنچه او می‌داند. 

اشک

می‌دانی،
دل انار می‌ترکد
از پرآبی
مثل چشمان من
وقت دلتنگی

فائز احیا
22 آبان‌ماه 1392

شیرازی من ...

آن دور دست
زیر سایه زاگرس
زنی‌ست
زیبا
که البرز
این بلند ِ ستبر
راز نگه‌دار دلتنگی مرد‌اش شده


فائز احیا
17 آبان‌ماه 1392

عاشقی‌ست

نوبت عاشقی یک چندی‌ست
نوبت زندگی،
هر روز
چون که تنها شدی چندی
زندگی نیست
جهنم‌ست
هر روز

فائز احیا
16 آبان‌ماه 1392

ایمان

ایمان‌ام 
میان خرمن گیسوی توست 
چه بادی می‌رود 
هردم 

فائز احیا 
15 آبان‌ماه 1392

واژگان

واژگانش شرح حالند، بیشتر از یک داستان، بیشتر از یک نوشته ی استخواندار و دارای ابتدا و انتها. او با واژه، با عبارت، با شعر، دل تنگی اش را می گوید، خاطره ای تعریف می کند، حادثه ای را شرح می دهد، و ما را می گوید.‌
باید در واژگانش دقیق شد، که بدانی چه می گوید، چه نیاز دارد، چه شده،... ؟

صخره

صخره را باز می کنم. همان صفحه ی سبز، همان خانه ی قدیمی، که مدتی درش را تخته کرده بودیم. خیلی کارها طبق ِ قانون های نانوشته انجام می گیرد؛ یکی اش هم همین تخته کردن ِ در ِ وبلاگ ِ دو نفره ی قدیمی مان. برای ِ مدتی سایه وار زندگی کردیم. سایه هایی که از بیرون، بالای ِ سر ِ زندگی مان قرار داشتیم و گوشه هایی را در تاریکی ِ سایه هایمان، از دیدها پنهان می کردیم. این قدر به این کار ادامه دادیم تا حاشیه های ِ خطرناک از زندگی مان دور شوند و فاصله بگیرند. حالا می توانستیم با احتیاط به نور اجازه دهیم آرام آرام، به زندگی مان روشنایی بپاشد و بخش هایی از آن را روشن و واضح کند.

دیشب بود. پیشنهادی دادم؛ انجام ِ کاری در وبلاگ. قبول کرد. همیشه دلم می خواست، این فکر وسوسه ام می کرد و می کند، که کاری استثنایی برایش انجام دهم. یعنی این فکر همیشه همراهم هست. همیشه دوست دارم که برایش کارهای ِ استثنایی انجام دهم، که خوش حال شود، که برایش مهم باشد. تجربه ثابت کرده که در محبت کردن کم می آورم. همیشه پیش قدم است و عمیق تر و حساس تر و هر صفت ِ مثبت ِ دیگری که بگویی. شاید این پیشنهادم برایش کاری مهم می بود.

بعد از صحبت، وبلاگ ِ قدیمی مان، همین صفحه ی سبز را باز کردم. شعرهایش، تاریخ ِ شعرها، و چند تا نوشته ی من جلوی ِ چشمانم بود. اشکی ناشی از یادآوری ِ آن روزها و خاطراتمان چشمانم را تر کرد. خواندم. خوب بود. بعد از یک سال، نوشته هایی که برایم خام بودند، حالا پخته به نظر می رسیدند. لذت بردم. لذت بردن را هم زا او یاد گرفته ام. وقتی که احساسی دارم آن را بروز دهم و جلوی ِ هیچ احساسی، مثلا لذتم را نگیرم.

باز هم نشستم و نگاه کردم. صفحه ی سبزش را، کلماتش را، اعضایش را، آدرس را، اسمش، صخره، را. به این فکر می کنم که برای ِ انجام ِ پیشنهادم از کجا شروع کنم؟ کجا مجموعه را جمع اوری کنم؟ اما وسط ِ این فکرها ذهنم وسوسه می شود که اینجا بنویسم. همین باعث شد که این کلمات نوشته شوند و بر صفحه ی سبز به نمایش درآیند.

خوش خرامان می‌روی

خوش خرامان روی من

‫آی آی! خوش خرامان روی من‬

‫آی آی! سرو سهی بالا بلندم‬

‫بوستان می‌روی، آهسته‌ رو‬

‫چشم من مست به دنبالت می‌دود

آی آی! خار دارد راه‬، ‫آهسته رو‬

فائز احیا

20 بهمن‌ماه 1391

زلال باهار بارانم

می‌آیی و می‌مانی

و واژه‌ها را 

سبزتر از هر جوانه

می‌آوری با خود

از بس که زلالی

باران باهارم

فائز احیا

جان‌نثار و می‌فشان صنمم

دست‌هایم جان‌نثاری می‌کنند

چشم‌هایم خود را فدایی می‌کنند

بس که تو دلربایی ای صنم

لب‌هایم می‌فشانی می‌کنند

فائز احیا

17 دی‌ماه 1391

بیش از بیشتر

بیش از بیشتر
چشمانت را بگو،
آن دو رند ِ مست خرابات‌نشین؛
بیشتر مرا بفریبند
و لبانت را بگو،
آن دو نرگس ِجادوی ِشیرین؛
بیشتر مرا مست دارند
هیچ از این کم مکنند
که مرا جز این درمانی نباشد
در این روزهای سخت ِ تا تو اندکی

فائز احیا
16 دی‎ماه 1391