رفت برای پیاده روی ِ شبانه. گفتم برگشتی زنگ بزن، می خواهم حرف بزنیم. رفت برای پیاده روی ِ شبانه. می خواستم چند کلمه ای بنویسم، دیدم از خستگی نمی توانم بنشینم، نمی توانم چشم به این صفحه بدوزم. خاموش کردم و در تختم دراز کشیدم. فکرم به او مشغول بود. تمام کارهایی که کرده بودم را یک به یک پرسیده بود. مهم ترین برایش کار ِ دانشگاهم بود. این برداشت من است. اول از دانشگاه پرسید که چه کرده ای و من که استاد را دیده ام و صحبت کرده ام. بعد از دکتر پرسید که گفتم راضی نبودم. گفت کاش اینجا بودی، با هم یک دکتر خوب می رفتیم. بعد هم از ملاقات دخترانه مان پرسید و البته زیاد کنجکاو نبود و من هم زیاد وارد جزئیات نشدم.

این فکرها، و تن ِ خسته، خواب آلودم کرده بود. گفتم تا برگردد ساعتی طول می کشد. این یک ساعت را بخوابم تا قوایم هم تجدید شود. چراغ ِ اتاقم را خاموش کردم و چشم بر هم گذاشتم. تمام ِ این یک ساعت را کامل و بی نقص خوابیدم. برگشت، پیام داد. گوشی ام را روی تخت گذاشته بودم که اگر پیام داد متوجه بشوم. زنگ نزده بود، پیام داد که بیدارم؟ یادم نیست چه نوشتم، به گمانم نوشتم که زیاد نه ! گفت خب بخواب!

من اما زنگ زدم. در خواب و بیداری حرف زدیم. از او اصرار که بخوابم، از من انکار که بمانم ! کمی حرف زدیم و بعد من به خوابیدن رضایت دادم.

---
این بار اما، بر عکس دفعات ِ قبل، قرار ِ صبحگاهی میسر شد و اولین دقایق ِ روز، با حضور ِ یار آغاز شد.

دختران سرزمین من

دختران سرزمین من
     حاضرانِ همیشه غایب این دیارند
         مادران زحمت و خواهران محروم اشتیاقند
           چراغان ِشب و خورشیدهای زخم خورده روزند
از دشت‌های فراخ آبایی تا میان‌رودان
از بیابان‌های تفتیده سوسنگرد تا چابهاران
دختران سرزمین من
همیشه مهربانان ِ رنج‌کشیده‌ا‌ند
        از تمامی حقوق خود، محروم گشته‌اند
                                دختران سرزمین من


        فائز احیا

27 خردادماه 1391

باران

زمینی سرد و تهی

                  زیر شلاقِ کین

                            خشک و برهوت و یخ‌زده

                                        زمستانه

دانه‌ای لطیف درون خاک

                         در حسرت آغوشِ آب

                                       سخت و جامد و خواب‌زده

                                                  مرده.

باران باهاری باید اکنون

                   بارانی چون  تو

باران ِگرم و زنده

           که زمین ِ تن را نوازش کند

خوب بنوازد

         آهنگ زندگی با ساز تن

بعد نرمی زمین

          دست بر دانه کشد

                         آغوشش گیرد

                              برویاندش

                                    زنده

                                        عاشق

...

فائز احیا

24 خردادماه 1391

تنها نشستم توی خانه. خواهرم بالاست. آب گذاشتم برای چای. کمی اینترنت گردی کردم.

وقتی هم آمدم خانه، دلم برایت یک ذره شده بود. زود به تو پیام دادم که رسیده ام و سریع لپ تاپم رو روشن کردم. دیدم که نیستی. پیام دادم. آمدی نت. شروع کردیم به حرف زدن. در مجاز آغوشت را خواستم و شانه مردانه ات را، که تقدیمم کردی.

بعد کمی حرف زدیم. از اینور و آنور صحبت کردیم. از دیدار چند تا از دوستانم برایت گفتم. بعد از کارهایمان تعریف می کنیم، در این سه چهار ساعتی که تعریفی نداشتیم و فقط با اس ام اس ها از مکان یکدیگر باخبر بودیم.

بعد تو برایم یک عکس خصوصی شیر می کنی، یک عکس زیبا، از آن آلبالوهای حیاط تان را فقط برای من شیر می کنی. من هم وقتی فهمیدم خصوصی است، خواستم صمیمی بازی و شیطنت درآورم که سرم به سنگ خورد ! :دی

بعد هم تو نشستی به اخبار خواندن. نگفتی که، اما لابد همین است. وقتی سکوت می کنی، داری گودر می کنی. من هم سکوت می کنم. هر چند خیلی دلم می خواهد که با تو حرف بزنم. دلم می خواهد شیطنت کنم، دلم می خواهد عاشقانه بازی درآوریم، قربان صدقه ام بروی، قربان صدقه ات برومف باز تو به هیکل من بخندی و دوتایی قهقهه بزنیم. اما وقتی که یک مرد سرش به روزنامه خواندن یا دیدن اخبار تلویزیون گرم می شود، نباید مزاحم شان شد و سر به سرشان گذاشت.

من هم گفتم در این فاصله که اقا سرشان به کار خودشان است، ما هم کمی درد دل کنیم با این صفحه ورد.

صنم

تازه ز آنچه دیدمت

                             تازه‌تـر و قشنگتری

ای صنــم تـازه من

                           وی تو خدای بی‌بدیـل

فائز احیا

تو

می‌گریزم

      ز طعم تلخ ِ تنهایی

                   به حجم ِشیرین بودن تو

فائز احیا

23 خردادماه 1391

چشم های مان

سوار ماشین می شود. بعد از ظهر خردادی، گرم و آفتابی است. عینکم هم در کیفم خورد شده و شکسته و هنوز عینک جدید نگرفته ام. از خیابان ِ اصلی می پیچم به خیابان فرعی. شیئی در هوا، در مقابل چشمانم، تاب می خورد. تا به خود بیایم، راست می آید و در پلک زیرین چشم چپم می نشیند. چشمم به سوزش می افتد. نمی توانم چشمم را باز نگه دارم. خیابان باریک است. ماشین از روبرو می آید. ماشین هایی هم تک و توک کنار ِ خیابان پارک کرده اند و مسیر عبور را تنگ کرده اند.

سعی می کنم اهمیتی به چشم ِ زخمی ام ندهم و به رانندگی ادامه دهم. با همین وضع تمام خیابان باریک را طی می کنم. اما دیگر قابل تحمل نیست. چشم راستم هم درد گرفته، اشک می ریزد و می سوزد. کنار خیابان سایه کوچکی می بینم. سایه درخت توتی است که کنار خیابان کاشته شده. نگه می دارم. چشمانم را می مالم. با دستمال کاغذی سعی می کنم شیء مزاحم را از چشمم خارج کنم. بعد کمی چشمانم را می مالم، آرام. چند دقیقه چشمانم را روی هم می گذارم.

یکی دو دقیقه بعد، چشم باز می کنم. هنوز کاملن خوب نیستم. اما بهتر است و حداقل می توانم خیابان ها و ماشین ها را واضح ببینم. از این که با آن وضعیت خیابانی را طی کرده باشم، به وحشت می افتم. نمی دانم چه طور جرات ِ این کار را پیدا کردم.
ماشین را روی دنده می گذارم و فرمان را به سمت وسط خیابان می چرخانم. به سمت ِ خانه راه می افتم.

***

به محض رسیدن به خانه، پیام تو هم می رسد. تو هم همان وقت از دکتر آمده ای، از چشم پزشکی.

پناه

پناه می‌آورم
            پناه
به شانه‌های ظریف و مهربان تو
                 سرِ پر از حمله زمانه را
                                      به پناه می‌آورم
بعد عبور سهمگین حادثه‌ها
              ز روی جان خسته‌ام
                             به شانه‌های تو
                                     پناه می‌آورم
                                         پناه

فائز احیا
21 خردادماه 1391

هم راه و جدی

"جدی" بودن صفت خوبی است در زندگی. از آدم های جدی خوشم می آید. تصمیم که می گیرند، پای حرفشان می ایستند. تا آخرش همراه و هم گامت خواهند بود. آدم های جدی، این قدر مطمئنند که می توانی تا آخر ِ راه به شان تکیه کنی.

راه، مهم است. باید بدانی چه می خواهی، که بدانی کدام راه را انتخاب کنی، که بدانی چه کسی را هم راه ِ خود کنی، که بدانی چه کسی را هم راه شوی، که در این راه جدی و مصمم باشی.

خوش حالم با مردی هم راه شده ام که هم راه می داند و هم جدی است.

خلاصه گویی هایم

بعد من الان اشکالی پیدا کرده ام. این روزها من، قادر به تعریف ِ حوادث نیستم. نمی توانم بیان کنم و توصیف کنم. نمی توانم بیایم و بنشینم و قشنگ بگویم که چه اتفاقی افتاد، از اول چه طور شروع شد ، بعد در طول ماجرا چه حوادثی به ترتیب روی داده و مثلن چه اتفاقاتی از قبل وجود داشته که به این داستان مربوط می شود. و حتا نمی توانم نتیجه گیری کنم و انتهای داستان را تعریف کنم. انگار که دچار ِ خلاصه گویی شده باشم. خلاصه می گویم و خلاصه می نویسم و خلاصه جمع می کنم.

بیشتر از چند وقت اخیر ، نشسته ام پای کتاب های درسی و کاغذها و مقاله هایم. همه را دور ِ خودم پخش و پلا کرده ام و سعی می کنم از میان ِ جمله های بی شمار و گاه کم و حتا نایاب ، جمله ها بسازم و کاغذها پر کنم. خب این وسط تشویق های ِ تو هم هست ، حتی تهدیدهایت. این را بگویم، برای ما که عاشقیم، تهدید و تشویق می تواند اثر نسبتن برابری داشته باشد. تشویق و تهدید هر دو یعنی توجه داشتن، یعنی "حواسم هست به کارهایت" ، یعنی که تنها نیستی و همراه داری، و من این تشویق ها و تهدید هایت را به جان می خرم.

صدای تو

صدایِ تو زیباست‬
‫صدایِ تو‬
‫          سرآغازِ خوبی‌هاست‬
‫صدایِ تو‬
         ‫مرا به اوج هر آنچه باید باشد و بشود‬
‫                                                 می‌برد با خود‬
‫صدایِ تو‬
‫          صدایِ نازک عشق‬
‫                           و ندایِ محکم زندگی‌ست‬
 ‫صدایِ تو‬
‫         بارش باران باهار
                         پر از طروات مهر و سبزی‌ست‬
گاه و ناگاه
       مرا به نام کوچکم
                             صدا کن


فائز احیا
18 خردادماه 1391

قرارمان برقرار !

دفاع تمام قدت از من ، حمایت جانانه ات ، وادارم کرد که تنها سکوت کنم و اشک در گوشه چشمانم جمع شود. از روز اول همین اعتمادت به من ، به انتخابت ، این اعتقادی که به عشق مان داری ، مرا سراپا سرشار ِ از احترام می کرد. گاهی اما باز دلیلی پیش می اید، تو باز نمایش می دهی این غرور ِ مردانه را در امتداد عاشقانه ترین ترانه های روزانه، و من باز مست می شوم از این همه خواسته شدن ، حریص می شوم به بیشتر خواستن ت.

قبلن هم تصمیم گرفته بودم که خود را از حاشیه ها دور کنم. باز پایم لغزید به درون ماجراهای پر فراز و نشیب اطرافیان. باز وسط حرف هایمان پای این و آن کشیده شد وسط. خودمان آنقدر عاقل بودیم و هستیم که بین مان شکراب نشود. اما همین که تو ناراحت شوی یا من آسیب ببینم، هم دیگری را اذیت می کند و هم خودمان را. از طرفی، کارهای مهم تری داریم در زندگی واقعی مان. کار ِ تو و درس ِ من فعلن از اولویت های زندگی مان هستند که به با هم بودنمان کمک می کند.

این بار تصمیم گرفته ام ، اول اولویت های ِ زندگی مان ، بعد تفریحاتمان ، و درگیر شدن با مسائل ِ بیخود کلن به کنار. کمی هم بی خیالی پیشه می کنیم ، در مواردی که لازم است. قرارمان برقرار خواهد ماند. این بار مطمئن باش !

آنِ من

قلب‌ات مالِ من
        آنچه مهر داری
                      ببار بر من
هر آنچه عشق نامش می‌گذاری
                            آن ِ من‌ست
                                       بیاور برای من
بال‌هایت رها
          بپر تا اوج آسمان‌ها
                و هر کجا خسته شدی
                      بنشین بر شانه‌های من
به اوج سرخی عشق
                می‌رسیم با هم.

فائز احیا
17 خردادماه 1391

می دانیم

آلبوم آرامی است. هنوز صدای سالار خان نپیچیده در اتاقم. خب اگر تو نگفته بودی ، من هم نمی دانستم که سالار خان هم قرار است که بخواند. گفتی "تبریز در مه" گوش می دهی ، گفتم چیست ، گفتی سالار خان هم می خواند. تا اینجا تنها موسیقی بی کلام آرامی را شنیده ام که گوش و دلم را می نوازد.

دو سه روز می شود که اینجا ننوشته ام. کمی تنبلی، کمی ندانم کاری از نوع نوشتن ش، کمی هم دوری از تو، توان نوشتن و حس نوشتن را از من گرفته بود. امروز هم خیلی کار کردم، تقریبن دور بودم از تو. بعد از چندین روز تعطیل، کار و بعدش دانشگاه تا سر ِ شب. بعد هم مهمان داشتیم و حالا هم تو رفته ای بیرون.

می دانی
بگذار فردا برایت بگویم از آن چه می دانی، می دانم، می دانیم.

قسم

قسم به هزار باده خورده و هوشیاری

قسم به آن لحظه که می‌آیی

قسم به مستی دیدارت

قسم به هستی چشمانت

قسم به اعجاز نوازش

           و نفس‌هایِ خسته خواهش

قسم به نوایِ عاشقانه صدایت

          و شهوت برآمده ز الحانت

قسم به وقت زن بودن

          و در آغوش مردت غنودن

قسم به ثانیه های مردی

          و در امنیت زَنَت بودن

                      که مرد نه صدا و بازوست

                                    و زن نه به خواری و سکوت است.

فائز احیا
16 خردادماه 1391

بلبلی مست

بلبلی مست

      درپی نو شدن جانِ جهان

                                     سخت

به نوای خوش و الحان درشت

                                     می‌خواند

بلبلی مست

به آوازِ گران و فریادِ رسا

                        یار خود را 

                                  به خود می‌خواند

آسمان نو شده

          گل نو شده

          بوی طرب انگیر ِ باهار 

                   مست کردست بلبلک را

                                   به هنگام دیدن یار

باز بارشِ باران شده

                  و ز نای بلبلی مست

                                عشق می بارد

آه که عجب

       در قاعده عشق

                 خوش می‌خواند

                                      آه!

فائز احیا

16 خردادماه 1391

آرامش

نگاه می‌کنی
      دری به روی شادی باز می‌شود
لبخند می‌زنی
      حجم متراکم خوشی بر من نثار می‌شود
دلتنگی ِسختِ جانکاه
با صدای تو
باز می‌شود
        صداکن مرا
                    صدای تو
                            باران آرامش من‌ست
                                                 باران ِ من
پرنده خسته‌ی دل
                   به آغوش تو آشیان می‌سازد
                                                 در آرامش


فائز احیا
14 خردادماه 1391

می دانی ...

این خوب است. این که تو زودتر از همه می فهمی. این که تو قبل از هر کلامی که بر زبانم بیاید، متوجه می شوی که چیزی شده یا نشده، که عادی هستم یا نیستم. من این عاشقانه های بی پایان، این درک شدن های تمام نشدنی را دوست دارم. من آن دستان نوازش گر را، که پیش از اعلام نیاز، بر من فرود می آیند، مرا در بر می گیرند و گرما می بخشند، دوست دارم. من آن نگاه جستجوگر را ، که دقیق هستند و موشکافانه به عمق وجودم نفوذ می کنند می خواهم. واژه هایت، که ناب ند و پر امید، که لبریز ند از  شور عشق، که داستان زندگی می سرایند، که مرا پر می کنند از احساس ِ امنیت، که روشنایی می بخشند به تاریک و روشن های ذهنم، من آن واژه های پر مهر و بارانی ِ تو را که به من تعلق دارند ، می پرستم.

انار دل

من باشم و تو
     و این دنیای عاشقی
انار دانه دل ِتو
     و اشتهای سیری‌ناپذیر من
تا انتهای هر آنچه باید و بشود
                                    می‌رویم ما
      بی‌هراسی از شب


فائز احیا
13 خردادماه 1391

13

می نویسم سیزده. در فایل خودم، نوشته هایم اسم ندارند. نوشته هایم را به شماره می شناسم. سیزده، برایم نحس نیست. در آستان ِ تو ، همه اعداد مقدس ند. و این سیزدهمین نوشته ای است که در حال ثبت شدن است، از من به تو و برای ِ تو.

می دانی، از این که ساعت های زیادی در روز را با تو می گذرانم راضی ام. این فاصله دوری که هست باید یک طوری جبران شود. به عقیده ی من، نه برای گذشتن وقت و صرفن لذت. من به شناخت اعتقاد عجیبی دارم و فکر می کنم هر چه بیشتر با هم باشیم و وقت بگذرانیم و تجربه های مختلف داشته باشیم و حرف بزنیم، برایمان بهتر است. خوب است که حالا بدانیم که با هم چه رفتاری داشته باشیم، چه واکنش هایی نشان دهیم، چه چیزهایی دیگری را خوش حال می کند و چه چیزهایی ناراحتش.

بارشِ عشق

             من
تاریک بود و غمناک
مرده بود و سرد
تلخ بود این مردگی
دردناک و زجرآور
 "ازخود شکنجه می‌شد"
با خود در جنگ
باد زمستان ِ جنگی من را در خود پیچیده بود
این خودِ قبر بود؛
اما ناگاه در این تیرگی
          عشق

با چراغی آمد
نوری
روشن‌آیی
که می‌تابید
از دل‌اش
با عشق‌اش
          و من،
 دوباره من شد
زنده و گرم و شیرین
بی دردی، زجری
و از او
آرامشی بر من
با نور بر بسترمن بارید
من و اوی
            ما شدیم


فائز احیا
12 خردادماه 1391