بلبلی مست
به نوای خوش و الحان درشت
درپی نو شدن جانِ جهان
سخت
به نوای خوش و الحان درشت
می‌خواند
بلبلی مست
به آوازِ گران و فریادِ رسا
یار خود را
به خود می‌خواند
آسمان نو شده
گل نو شده
بوی طرب انگیر ِ باهار
مست کردست بلبلک را
به هنگام دیدن یار
باز بارشِ باران شده
و ز نای بلبلی مست
عشق می بارد
آه که عجب
در قاعده عشق
خوش می‌خواند
آه!
فائز احیا
16 خردادماه 1391
باید هم خوش بخواند
پاسخحذفآوازی از این زیباتر هم مگر هست ؟!